brangle verb & noun.
['braŋg(ǝ)l] obsolete exc.
dial. E16.[French branler shake: infl. by WRANGLE verb.]A. verb.
1. verb trans. & intrans. Shake, (cause to) totter, (
lit. &
fig.).
E16.2. verb intrans. Wrangle, squabble.
E16.b. noun. A brawl, a wrangle.
M16. ■ branglement noun (a) disorderly dispute
E17. ■ brangler noun a brawler, a wrangler
E17. [TahlilGaran] English Dictionary ▲